Dit zijn de gevaarlijkste vliegvelden ter wereld

Tenzing-Hillary Airport in Lukla staat bekend als een van 's werelds gevaarlijkste vliegvelden, voornamelijk door een combinatie van factoren die elke landing en start tot een uitdaging maken. De meest kritieke elementen zijn de extreem korte landingsbaan en de onvoorspelbare weersomstandigheden in de Himalaya. De baan is slechts 460 meter lang en loopt schuin omhoog, wat betekent dat piloten een zeer steile nadering moeten maken om op tijd tot stilstand te komen. Aan het einde van de baan bevindt zich een 700 meter diep ravijn, wat geen ruimte laat voor fouten bij de landing, en aan het andere einde een bergwand, wat de start bemoeilijkt. Het weer in de bergen kan bovendien binnen minuten omslaan van helder naar dichte bewolking of mist, wat het zicht drastisch vermindert en vliegen onmogelijk maakt.

Dit vliegveld is vernoemd naar Sir Edmund Hillary en Tenzing Norgay, de eerste mensen die de top van de Mount Everest bereikten. Hillary speelde een cruciale rol bij de aanleg van de luchthaven in 1964. Hij liet de lokale Sherpa's helpen bij de bouw en financierde later de bestrating van de baan, waardoor het veiliger werd voor vliegtuigen. Voorheen was het een ruw grasveld. Oorspronkelijk stond het vliegveld bekend als Lukla Airport, maar in 2008 kreeg het zijn huidige naam ter ere van de twee legendarische klimmers, kort na het overlijden van Sir Edmund Hillary. Tenzing-Hillary Airport is de belangrijkste toegangspoort voor duizenden trekkers en klimmers die jaarlijks de Mount Everest-regio bezoeken, waaronder het Everest Base Camp. Vanwege de extreme omstandigheden en het cruciale belang voor de regio is vliegverkeer hier strikt gereguleerd, vaak met alleen kleine vliegtuigen en helikopters, en enkel bij daglicht en goed weer.

Het Juancho E. Yrausquin Airport op Saba staat bekend als het vliegveld met de kortste commerciële landingsbaan ter wereld, slechts 400 meter lang. Deze extreem beperkte lengte, in combinatie met de ligging aan de rand van een steile klif die direct afloopt in de Caribische Zee, is de primaire gevarenfactor. Piloten moeten een uiterst precieze nadering uitvoeren en vrijwel direct na de landing volledig tot stilstand komen. De aanvliegroute vereist dat vliegtuigen laag over het water vliegen en een snelle bocht maken om de baan te kunnen benaderen, wat de complexiteit verder verhoogt. Er is absoluut geen ruimte voor fouten; een te lange landing resulteert direct in een val in zee.

Dit kleine vliegveld is vernoemd naar Juancho Evertsz, een voormalig minister van Financiën van de Nederlandse Antillen. Het werd in 1963 geopend en staat sindsdien synoniem voor avontuurlijk vliegen. Door de unieke kenmerken is het vliegveld wereldberoemd onder luchtvaartliefhebbers en piloten. Vanwege de uitdagende omstandigheden mogen alleen specifieke, kleinere vliegtuigen (zoals de DHC-6 Twin Otter) hier landen, en alleen piloten die een speciale training en certificering hebben voltooid. Het is een testament aan menselijke inventiviteit en vliegvaardigheid dat dit vliegveld überhaupt operationeel is. Ondanks de reputatie zijn er, dankzij de strenge veiligheidsprotocollen en de expertise van de piloten, opmerkelijk weinig ernstige incidenten geweest.

Princess Juliana International Airport op Sint Maarten staat bekend om zijn unieke en spectaculaire aanvliegroute, wat tegelijkertijd de belangrijkste 'gevarenfactor' vormt. Om de landingsbaan te kunnen bereiken, die direct achter Maho Beach ligt, vliegen vliegtuigen – inclusief grote passagiersjets – extreem laag over het strand. Dit zorgt voor een adembenemend schouwspel voor strandgangers, die de indruk krijgen het landingsgestel bijna te kunnen aanraken. De ware uitdaging ligt echter in de krachtige jetblast (luchtstroom uit de motoren) die vrijkomt bij het opstijgen en, in mindere mate, bij het landen. Deze luchtstroom kan met brute kracht mensen, zand en zelfs voorwerpen omver blazen of de zee in slingeren, wat een aanzienlijk risico vormt voor onoplettende toeschouwers die te dicht bij de startbaan staan.

Het vliegveld is vernoemd naar de Nederlandse prinses Juliana en werd oorspronkelijk geopend in 1942 als militair vliegveld. Na de Tweede Wereldoorlog werd het uitgebreid voor civiel gebruik en groeide het uit tot een belangrijke hub in het Caribisch gebied. Princess Juliana International Airport is wereldwijd beroemd geworden door de iconische foto's en video's van vliegtuigen die rakelings over het strand vliegen, waardoor het een van de meest gefotografeerde vliegvelden ter wereld is. Het is een populaire plek voor vliegtuigspotters en sensatiezoekers die de jetblast willen ervaren, hoewel waarschuwingsborden de gevaren duidelijk aangeven. Ondanks de spannende aanpak is de veiligheid van het vliegverkeer hier gewaarborgd door strikte procedures en de ervaring van de piloten die op deze route vliegen.

De voornaamste 'gevarenfactor' van Gibraltar Airport is de unieke kruising van de start- en landingsbaan met een openbare weg, de Winston Churchill Avenue. Dit is een van de weinige plaatsen ter wereld waar druk autoverkeer, inclusief voetgangers, door stoplichten wordt stilgelegd om een vliegtuig te laten landen of opstijgen. Dit creëert een complexe logistieke uitdaging en potentieel gevaarlijke situatie als procedures niet strikt worden gevolgd. Daarnaast ligt de landingsbaan deels op drooggelegd land en is deze aan beide zijden omgeven door water, waardoor de piloot weinig marge heeft. De ligging tussen de iconische Rots van Gibraltar en de stad kan bovendien leiden tot onvoorspelbare en sterke windstromen, wat de landing verder bemoeilijkt.

Gibraltar Airport heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de Tweede Wereldoorlog, toen het werd aangelegd als een noodvliegveld voor de Royal Air Force. De opmerkelijke situatie met de openbare weg ontstond simpelweg doordat er weinig ruimte was voor een vliegveld op de smalle strook land aan de voet van de Rots. Deze unieke kruising heeft het vliegveld tot een wereldwijde bezienswaardigheid gemaakt, waarbij toeristen vaak stoppen om te zien hoe een vliegtuig de weg blokkeert. Het is een fascinerend staaltje van stedelijke planning en luchtvaartlogistiek. Ondanks de ongebruikelijke opzet, heeft Gibraltar Airport een uitstekend veiligheidsrecord, dankzij strikte verkeersregels en de vaardigheid van de piloten.

Madeira Airport, ook wel Funchal Airport genoemd, staat op de lijst van gevaarlijke vliegvelden vanwege de uitdagende weersomstandigheden, met name de sterke en onvoorspelbare winden. Door de ligging van het eiland in de Atlantische Oceaan en de nabijheid van steile bergen, kunnen windvlagen plotseling van richting en intensiteit veranderen, zelfs op relatief lage hoogte. Dit maakt de nadering en landing extreem veeleisend voor piloten, die vaak snel moeten reageren op veranderende omstandigheden. Bovendien is de landingsbaan deels gebouwd op een reeks pilaren in de oceaan, een indrukwekkende constructie die weliswaar de baan verlengde, maar de blootstelling aan de wind vergroot.

Madeira Airport werd oorspronkelijk geopend in 1964 met een relatief korte landingsbaan, wat bijdroeg aan de complexiteit van de landingen. Na een tragisch ongeval in 1977, waarbij een TAP Air Portugal vlucht van de baan raakte, werd besloten de veiligheid significant te verbeteren. Een van de meest opvallende aanpassingen was de verlenging van de landingsbaan in de jaren 2000. Dit gebeurde door een deel van de baan op enorme betonnen pilaren boven de oceaan te bouwen, een engineeringprestatie die zelfs prijzen heeft gewonnen. Deze uitbreiding maakte het mogelijk voor grotere vliegtuigen om te landen en vergrootte de veiligheidsmarges aanzienlijk, hoewel de winduitdaging bleef bestaan. De architectonisch indrukwekkende structuur is nu een kenmerk van het eiland.

Paro International Airport, de enige internationale luchthaven van Bhutan, staat bekend als een van de gevaarlijkste ter wereld vanwege de extreme geografische ligging. Het vliegveld ligt op bijna 2300 meter hoogte in een diepe vallei en is omringd door imposante bergtoppen die tot wel 5500 meter hoog reiken. Deze bergen creëren verraderlijke windstromen en beperken de aanvliegroutes tot een enkele, extreem smalle corridor. Piloten moeten een visuele nadering uitvoeren, waarbij ze een bocht van 45 graden moeten maken kort voor de landing om te voorkomen dat ze in het berggebied terechtkomen. Door deze omstandigheden mag er uitsluitend overdag en bij perfect zicht gevlogen worden.

Vanwege de buitengewone complexiteit van het vliegveld zijn slechts een handvol piloten wereldwijd gecertificeerd om op Paro te landen. Het proces om deze certificering te behalen is uiterst rigoureus, inclusief uitgebreide simulator trainingen en praktijkvluchten met ervaren instructeurs. Voor lange tijd had slechts één luchtvaartmaatschappij, Drukair, het recht om naar Bhutan te vliegen, wat bijdroeg aan de exclusiviteit van het land. De landing op Paro wordt vaak omschreven als een van de meest spectaculaire ter wereld, met adembenemende uitzichten op de besneeuwde bergtoppen en traditionele kloosters die aan de rotswanden kleven. Het vliegveld fungeert als de primaire toegangspoort tot dit afgelegen en mystieke koninkrijk, wat de strategische en symbolische waarde benadrukt.

Wellington International Airport in Nieuw-Zeeland staat bekend om zijn uitdagende omstandigheden, voornamelijk door een combinatie van een relatief korte landingsbaan en de ligging in een van 's werelds winderigste steden. De landingsbaan is slechts 2.081 meter lang en heeft aan beide uiteinden direct water. Dit betekent dat er weinig ruimte is voor uitloop na de landing of bij een mislukte start. De stad Wellington ligt in een zeestraat tussen twee grote landmassa's, wat funnelt om constante en vaak zeer sterke winden te creëren. Deze winden kunnen plotseling van richting en intensiteit veranderen, wat een precieze en bekwame besturing van het vliegtuig vereist, vooral tijdens de aan- en afvliegroute.

Het vliegveld van Wellington werd geopend in 1959 en is strategisch gelegen op een landengte die de haven van Wellington van de Cook Strait scheidt. De locatie is zeer compact, vandaar de beperkte lengte van de landingsbaan, die door de jaren heen diverse keren is verlengd om grotere vliegtuigen te kunnen accommoderen. Ondanks de uitdagingen heeft Wellington Airport een uitstekend veiligheidsrecord, wat getuigt van de professionele aanpak van zowel de luchtverkeersleiding als de piloten. Het vliegveld staat lokaal ook bekend om zijn futuristische architectuur, met een terminal die de bijnaam 'The Rock' heeft gekregen vanwege zijn ongebruikelijke, rotsachtige ontwerp. Het is een belangrijke binnenlandse hub en een cruciale verbinding voor het zuidelijke deel van het Noordereiland van Nieuw-Zeeland.

Narsarsuaq Airport in Groenland wordt als gevaarlijk beschouwd vanwege de afgelegen ligging, de omringende geografische elementen en de onvoorspelbare weersomstandigheden. Het vliegveld bevindt zich in het zuiden van Groenland en is ingeklemd tussen majestueuze fjorden en gletsjers, wat resulteert in verraderlijke windstromen en een beperkte aanvliegroute. De landingsbaan zelf is deels gebouwd op permafrost en kan gevoelig zijn voor verschuivingen. Daarbij kan de as van nabijgelegen vulkanen in IJsland, die af en toe uitbarsten, het zicht drastisch verminderen en apparatuur beïnvloeden. Dit alles maakt de landing en start in dit arctische gebied tot een complexe operatie.

De oorsprong van Narsarsuaq Airport ligt in de Tweede Wereldoorlog, toen het in 1941 door de Verenigde Staten werd gebouwd als een militaire basis genaamd Bluie West One. Het diende als een cruciale tankstop voor vliegtuigen op weg naar Europa. Na de oorlog werd het een civiele luchthaven, maar de militaire erfenis is nog steeds zichtbaar. Het vliegveld speelt een vitale rol in de bevoorrading van de zuidelijke regio van Groenland en is een belangrijke toegangspoort voor toeristen die de spectaculaire natuur, zoals het ijskap en de fjorden, willen ervaren. Ondanks de uitdagingen staat het vliegveld bekend om zijn adembenemende uitzichten tijdens de landing, die door velen als een van de mooiste ter wereld wordt beschouwd.

Gustaf III Airport op het Franse eiland Saint Barthélemy (St. Barth) is berucht om zijn extreem korte landingsbaan en de uitdagende geografische ligging. De baan is slechts 640 meter lang en ligt ingeklemd tussen een steile heuvelrug aan de ene kant en het turquoise water van de Caribische Zee aan de andere kant. Piloten die hier landen, moeten een scherpe daling uitvoeren over een heuvel, waarbij ze vaak rakelings over een rotonde en een strand scheren. De heuvel dicteert een zeer steile aanvliegroute, en de korte baan laat weinig tot geen ruimte voor fouten. De afwezigheid van een instrumentlandingssysteem (ILS) betekent dat piloten volledig afhankelijk zijn van visuele aanwijzingen.

Het vliegveld is vernoemd naar koning Gustav III van Zweden, die Saint Barthélemy in de 18e eeuw bezat. Het is voornamelijk gericht op het luxe toerisme en ontvangt voornamelijk kleine propellervliegtuigen en privéjets met maximaal ongeveer 20 passagiers. Commerciële straalvliegtuigen kunnen hier niet landen. De spectaculaire nadering en landing zijn wereldberoemd geworden via talloze video's die de krappe omstandigheden en de vaardigheid van de piloten tonen. Het is een van de weinige vliegvelden waar het publiek zo dicht bij de actie kan komen, vergelijkbaar met Maho Beach op Sint Maarten, zij het op kleinere schaal. Ondanks de uitdagingen is het vliegveld cruciaal voor de economie van het eiland en staat het bekend om zijn efficiëntie voor de nichemarkt die het bedient.

Courchevel Altiport in de Franse Alpen is een van de meest unieke en gevaarlijke vliegvelden ter wereld, voornamelijk door zijn ligging midden in een skigebied en de extreme kenmerken van de landingsbaan. De landingsbaan is slechts 525 meter lang en heeft een ongelooflijke helling van 18,5%. Dit betekent dat vliegtuigen bergopwaarts moeten landen om te vertragen en bergafwaarts moeten opstijgen om voldoende snelheid te genereren. De baan heeft geen instrumentlandingssysteem (ILS), en de aan- en afvluchtroutes zijn zeer complex, omringd door hoge bergtoppen en diepe dalen. Dit vereist dat piloten volledig visueel vliegen, waarbij ze rekening moeten houden met onvoorspelbare bergwinden en snel veranderende weersomstandigheden, waaronder sneeuw en mist.

Courchevel Altiport werd beroemd door zijn verschijning in de James Bond-film "Tomorrow Never Dies", wat de avontuurlijke reputatie verder versterkte. Het vliegveld werd in 1961 geopend en is sindsdien een cruciale toegangspoort voor het luxe skiresort Courchevel. Het is een van de weinige vliegvelden ter wereld waar landingsrechten zeer beperkt zijn en alleen speciaal getrainde piloten met de juiste certificering mogen vliegen. Meestal zijn dit kleine propellervliegtuigen en helikopters, vaak met ski's in plaats van wielen in de winter. De 'altiport' is een technisch wonder en een symbool van de Alpenluchtvaart, waarbij precisie en vaardigheid van de piloten van het hoogste belang zijn.

Vliegvelden worden als gevaarlijk bestempeld om verschillende redenen. Dit kan komen door extreem korte start- en landingsbanen, onvoorspelbare en snel omslaande weersomstandigheden (zoals sterke wind of mist), de geografische ligging (bijvoorbeeld in bergachtig terrein, aan een klifrand, of met obstakels zoals water of wegen direct naast de baan), of een combinatie van deze factoren.

Nee, dat is een veelvoorkomend misverstand. Hoewel deze vliegvelden extra uitdagend zijn voor piloten, betekent dit niet automatisch dat er vaker ongelukken plaatsvinden. De veiligheid van de luchtvaart is extreem hoog, en piloten die op deze locaties vliegen, zijn speciaal getraind en gecertificeerd voor de specifieke omstandigheden. De risico's worden geminimaliseerd door strenge procedures, geavanceerde technologie en de uitzonderlijke vaardigheden van de vliegers.

Jazeker. Piloten die op de meest uitdagende vliegvelden ter wereld vliegen, zoals Paro International Airport in Bhutan, moeten vaak speciale trainingen volgen en specifieke certificeringen behalen. Dit zorgt ervoor dat alleen de meest ervaren en bekwame piloten met de nodige kennis van het terrein en de weersomstandigheden de vluchten mogen uitvoeren. Soms is slechts een handjevol piloten wereldwijd bevoegd om op dergelijke locaties te landen.

Nederland kent twee vliegvelden in Caribisch Nederland die op de lijst van 'gevaarlijke' vliegvelden staan. Ten eerste Juancho E. Yrausquin Airport op Saba, vanwege de extreem korte landingsbaan (slechts 400 meter) die aan de rand van een klif ligt. Ten tweede Princess Juliana International Airport op Sint Maarten, waar vliegtuigen bij de landing zeer laag over het populaire Maho Beach vliegen om de korte landingsbaan direct achter het strand te kunnen bereiken. Dit laatste is spectaculair voor strandgangers, maar de krachtige luchtstroom van de motoren kan gevaarlijk zijn.

Ja, absoluut. De luchtvaartindustrie is extreem veilig gereguleerd. Ondanks de uitdagingen die deze vliegvelden bieden, worden er geen compromissen gesloten op het gebied van veiligheid. Als je van plan bent naar een van deze bestemmingen te reizen, kun je gerust zijn dat de veiligheid van passagiers altijd de hoogste prioriteit heeft. De 'gevaarlijke' classificatie verwijst meer naar de technische eisen die aan piloten en vliegtuigen worden gesteld, dan aan een verhoogd risico voor passagiers.